Πέρα από τα δομικά κοινωνικοοικονομικά προβλήματα που προκαλούν επισιτιστική ανασφάλεια, σε περιβάλλοντα όπου επικρατεί η βία (εξαιτίας ενός πολέμου ή όχι) είναι συχνό το φαινόμενο να συνυπάρχει η πείνα εξαιτίας μιας σειράς παραγόντων: την καταστροφή των πρώτων υλών για τη διατροφή ή των μέσων παραγωγής της, τη δυσκολία πρόσβασης στις αγορές τροφίμων, ακόμη και η απαγόρευση πρόσβασης σε ανθρωπιστική βοήθεια ως μέσο πίεσης για την υποταγή ενός πληθυσμού.
Υπό αυτό το πρίσμα, η ανθρωπότητα στέκεται μάρτυρας μιας δραματικής κρίσης στη Λωρίδα της Γάζας, όπου οι Παλαιστίνιοι υποφέρουν από τις συνέπειες ενός πολέμου που αναπτύσσεται σε ένα από τα πολυπληθέστερα αστικά περιβάλλοντα του κόσμου. Διάφορες στρατηγικές πολέμου όπως ο αυστηρός περιορισμός της προμήθειας ανθρωπιστικής βοήθειας ή η καταστροφή βασικών υποδομών για τον καθαρισμό του νερού προκαλούν τη διαρκή έκθεση των αμάχων σε ακραία βία, οι οποίοι ούτως η άλλως συνεχώς απειλούνται είτε να βρεθούν να αποτελούν «ανθρώπινη ασπίδα» σε πολεμικές επιχειρήσεις ή να είναι θύματα αδιάκριτων πολεμικών χτυπημάτων και βομβαρδισμών.
Όμως ακόμη κι σε καιρούς πολέμου υπάρχουν κανόνες που έχουν γίνει αποδεκτοί από τους παγκόσμιους οργανισμούς ως απολύτως απαραίτητοι για να μετριάσουν τον ανθρώπινο πόνο και να διασφαλίσουν ένα περιβάλλον πιο ασφαλές και σταθερό για αμάχους, σημειώνει σε έκθεσή της η διεθνής οργάνωση Δράση Κατά της Πείνας (Action Against Hunger). Με αυτό το σκοπό, η διεθνής κοινότητα έχει υιοθετήσει τις Συμβάσεις της Γενεύης και τα Πρόσθετα Πρωτόκολλα το 1949 και το 1977, αλλά και μια σειρά αποφάσεων του Συμβουλίου Ασφαλείας (ΣΑ) του ΟΗΕ για την προστασία των πιο ευάλωτων τμημάτων του πληθυσμού σε μια εμπόλεμη κατάσταση. Σε αυτό το πλαίσιο, η απόφαση 2417/18 του ΣΑ των Ηνωμένων Εθνών συμπεριέλαβε και την πείνα ως παράγοντα που μπορεί να προκαλέσει αναγκαστική μετακίνηση και την θεώρησε πολεμικό όπλο. Χαρακτηρίζει δε παράνομη την άρνηση πρόσβασης σε ανθρωπιστική βοήθεια σε αμάχους που χρειάζονται υποστήριξη.
Μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, έχουμε δει περιπτώσεις όπου αυτές οι αποφάσεις έχουν εφαρμοστεί και έχουν ανακουφίσει μεγάλα τμήματα πληθυσμών από τραγικές επιπτώσεις των ένοπλων συρράξεων, όμως πολλές φορές γινόμαστε μάρτυρες καταστρατήγησης κατά συρροή βασικών ανθρωπιστικών κανόνων και ανθρώπινων δικαιωμάτων. Η πρόκληση για την παγκόσμια κοινότητα να πιέσει κάθε εμπλεκόμενη πλευρά προς τη συμμόρφωση με τους διεθνώς αποδεκτούς κανόνες είναι παραπάνω από εμφανής.
Πηγή: ACF International
